De wandschildering is veruit het grootste werk in deze ruimte. Het beslaat bijna de hele wand, welke toch wel bijna 10 meter breed en 3 meter hoog is. Je hebt er natuurlijk onvermijdelijk al wat van gezien, maar neemt nu de tijd om echt de hele schildering te bekijken. Er is genoeg ruimte om afstand van de wand te nemen, je gaat aan de andere kant van de zaal staan en bekijkt de schildering als geheel. Vervolgens loop je er langzaam dichter naar toe en loop je van links naar rechts de hele muur langs, ondertussen de schildering bekijkend die zich nu bijna als een animatiefilm voor je ogen afspeelt. Het is moeilijk om bij een werk van zo'n formaat niet onder de indruk te zijn, nog los van het beeld zelf. Er is gebruik gemaakt van verschillende materialen, voornamelijk (acryl)verf en houtskool. Grove schilderingen worden afgewisseld met subtiele houtskooltekeningen waarin met een vinger detail is aangebracht. Wanneer je dicht op de wand staat lijkt het beeld vooral te bestaan uit abstracte vormen, maar van een afstandje kan je duidelijk bepaalde figuren herkennen. Je ziet wild schuimende golven, een scheepsmast, menselijke silhouetten en een met kaarsen verlichtte eettafel. Je bent geneigd het beeld van links naar rechts te 'lezen' door de lengte ervan, maar het lijkt niet op die manier als een verhaal bedoeld te zijn.

Je bedenkt je dat een wandschildering toch vaak wel echt iets totaal anders lijkt te zijn dan een schilderij op doek. Je vraagt je af of het enkel door de afmetingen komt, of dat de manier waarop we ernaar kijken ook anders is vanwege het feit dat het zo gebonden is aan deze ruimte en niet iets is wat op elk moment van de muur getild zou kunnen worden en ergens anders heen kan worden gebracht. Het is vast moeilijk om bij een schilderij van dit formaat na te denken over de compositie terwijl je aan het werk bent. Je bedenkt je dat de maker waarschijnlijk een hoop schetsen heeft gemaakt van tevoren en misschien zelfs met een projectie of een opzet met potlood is begonnen. Doordat het werk zoveel groter is dan jijzelf wordt je als kijker gedwongen actief je positie ten opzichte van het beeld te bepalen. Hoe meer je beweegt, hoe meer het beeld van zichzelf blootgeeft.

Hoewel je opmerkt dat de grens tussen abstract en figuratief beeld in dit werk vervaagt door je actieve en beweeglijke manier van kijken, denk je er verder niet over na wat dat betekent voor je omgang met het werk. Het beeld wijst je op de ruimtelijkheid van het kijken en de lichamelijke activiteit die je zonder er echt bij na te denken onderneemt. Je verhouding tot een beeld en de manier waarop je er betekenis aan geeft is heel anders bij een abstract beeld dan bij een figuratief beeld. Je bent geneigd om wat je ziet te verbinden aan andere dingen die je kent of hebt gezien. Bovendien ga je op zoek naar verbanden tussen de verschillende vormen die zich binnen dezelfde context of hetzelfde kader presenteren, waardoor je al dingen al snel op een verhalende manier begrijpt. Doordat dit kader bij deze wandschildering zo veranderlijk is merk je op dat ook de voorstelling die er in gedachten van maakt steeds verschilt. Hoewel je het geheel hebt bekeken en daar duidelijk bepaalde figuratieve elementen in hebt herkend, kun je deze voorstelling ook weer volledig vergeten wanneer je naar een kleiner stukje kijkt als je dichter bij de muur staat.