Je bekijkt de sculptuur. Je loopt er omheen en bekijkt 'm van alle kanten. Hij staat op de grond, zonder sokkel. Het is gemaakt van verschillende soorten hout, sommige stukken nog met verfresten en oude spijkers. Het is lomp in elkaar gezet, er lijkt geen aandacht te zijn besteedt aan de afwerking. De vorm doet je wat denken aan een klein hondje, maar je denkt niet dat het de bedoeling van de maker is dat het daar op lijkt. Als je er tegenaan zou schoppen vliegt het zo uit elkaar, verwacht je. Bij de andere werken in de ruimte zijn bordjes met informatie over de maker, het materiaal, het jaar en de afmetingen te vinden, maar bij dit werk zie je niets hangen.

Je vraagt je af of het werk daadwerkelijk snel en onzorgvuldig in elkaar is gezet, of het materiaal gewoon uit een willekeurige bak met grofvuil is geplukt, of dat er juist eindeloos over na is gedacht wat de perfecte compositie zou zijn van vorm en kleur.
Je vraagt je ook af of dit werk dient te worden gezien als een statement. Is het de bedoeling dat dit werk iets zegt over het verlies van de ambachtelijkheid in de huidige maatschappij? Of over de mythe van de warrige, maar geniale kunstenaar die een hele 'nieuwe' esthetiek uit zijn mouw kan schudden door wat afvalmateriaal aan elkaar te schroeven? Of over de illusie van schoonheid en waarde die de white cube aan alle objecten die erin worden geplaatst meegeeft? Je projecteert van alles op de sculptuur in de hoop dat het iets prijs zal geven van zijn betekenis. Een betekenis die de maker ongetwijfeld in het werk heeft verborgen, als een gecodeerde boodschap die enkel de ervaren kunstkenner kan ontcijferen.

Een vraag die je jezelf niet stelt als je kijkt naar het werk is wat het beeld zou zijn als het niet bekeken zou worden. Als niet de volledige context van het werk erop gericht zou zijn het werk te tonen, zodat het bekeken kan worden. Je denkt niet na over hoe deze specifieke wijze van tonen betekent dat het kijken het kijken naar een kunstobject is, en niet naar iets anders. Wat is er allemaal aan dit moment vooraf gegaan? Wat heeft er allemaal moeten plaatsvinden om het mogelijk te maken dat jij nu hier op deze manier naar dit object kijkt? En is het nog wel mogelijk om op een andere manier naar dit ding te kijken, zonder van al die dingen uit te gaan waar je nu van uit gaat? Zonder uit te gaan van een verhouding tussen een object en een subject, waarbij het subject door zijn waarnemen probeert het object iets van zichzelf bloot te laten geven.